سینمای دینی ایران؛ مقایسۀ فیلم های «کویر» و «قدمگاه»

استفاده از رسانة سینما برای القای پیام ها و مفاهیم دینی، بخشی از فعّالیت های رسانه ای جهان معاصر است. این استفاده گاه به صورت بسیار سطحی و ساده اندیشانه و گاه ناشی از یک درک عمیق از دین و رسانه و ضروریات هر یک می باشد. در حالت اوّل، فیلم دینی محدود به یک دین خاص و مضمون آن، شعاری می شود. در حالت دوم، فیلم دینی دربردارندة وجه مشترک پیام های عمیق الهی و بشری مشترک در همة ادیان است و بنابراین برای طیف وسیع تری از مخاطب، استفاده می شود بدون اینکه با شعارهای سطحی آنان را دلزده کند. در مقالة حاضر ضمن مقایسة تحلیلی فیلم های ایرانی «کویر»- به عنوان نمونه ای از سینمای نوع اوّل- «قدمگاه»- به عنوان نمونه ای از سینمای نوع دوم- به دنبال تأیید این ادّعا هستیم که سینمای دینی نوع دوم با ویژگی چندلایه و هنری بودن می تواند سینمایی موفق و تأثیر گذار در جهت اهداف آن باشد، در حالی که سینمای نوع اوّل، بر ضدّ خود و اهدافش عمل می کند و با دلزده کردن مخاطب، در حقیقت وی را از دین دور می کند.